lorestan carpet – lorestan rug -lorestan hand knotted rug – lorestan handmade rug -lorestan rug history- lorestan wool rug- lorestan rugs for sale – lorestan rug prices- antique lorestan rugs rug value-  antique lorestan rugs قالی لرستان – فرش لرستان – قیمت قالی لرستان –  فرش دستبافت لرستان – خرید قالی لرستان – قالیچه لرستان – نقشه لرستان -طرح نقشه های قالی لرستان – قالی بافی لرستان – طرح قالی لرستان-  lorestan carpets – iran carpet – persian carpet -persian rug – persian rug –  rugs-lorestan persian rug

قالی لرستان فرش ايران با الهام از فرهنگ و تمدن اصيل ايرانی جاودانه ترين و زيباترين و ارزشمندترين هنر ملی اين كشور است.فزش بافی در لرستان مانند ساير نواحی ايران از دير باز رايج بوده و ويژگی هاي خاص خود را دارد. ایلات لر از قدیمی ترین عشایری هستند که در غرب ایران و در دامنه های سلسله جبال زاگرس در میانه مردم شهر نشین و سایر ایلات در یک زیست گاه پهناور سکنا گزیه اند .باید در نظر داشت هنگامی كه از بافته های لرستان سخن به ميان می آيد منظور تنها جغرافيای امروزی لرستان نيست چرا كه بسياری از تيره های گوناگون اين قوم در مناطق مختلف از جمله چهارمحال و بختياری، بخشی از استان فارس، بخشی از ايلام، بخشي از همدان و خوزستان و همچنين استان را در بر ميگيرد. بافته های این عشایر با وجود طرح های ساده و بی بدیل زمخت تر و ابتدائی تر از طرح های قالی های دیگر مناطق هستند برای مثال طرح های کردی و لری با وجود شباهت های فراوان از نظر کیفیت با هم متفاوتند، در مناطق عشایری با وجود تولیدات اندک نمی توان ظرافت فرشهای شهری باف را در آنها مشاهده کرد. ولی در عوض به خاطر استفاده از رنگ های طبیعی و طرحهای ساده و اکثراً زیبایی که غالباً درسبک های هندسی و شاخه شکسته مجسم می شوند طرفداران پر و پا قرصی در میان معماران و دکوراتیوهای اروپائی برای خود پیدا کرده اند . در این میان می توان چهار گروه لر را در ايران شناسایی كرد كه همه آنها از بافنده های قالی های عشايری هستند: لرهايی كه در چهار محال و بختياری زندگی می كنند و در قالی بافی معروفند. انها قالی، گليم و انواع ديگری از بافته های عشايری را توليد می كرده اند كه وريس (مالبند) معروف ترين آنها است. مردمی كه در لرستان و ايلام زندگی می كنند و قالی،‌ گليم و جاجيم و … می بافتند ، اما اكنون تنها در بخش شمالی آن، اطراف بروجرد،‌ الشتر و روستاهای شمال آنها قالی می بافند. با توجه به اينكه انها همسايه نهاوند، ملاير و سراند هستند ، قالی آنان به هم شبيه است. در قسمت جنوبی لرستان نيز تنها نوعی جاجيم توليد می شود كه ماشته نام دارد. جمعيت سرزمين كه كهگيلويه و بويراحمد ناميده می شود و بيش از همه گبه و همچنين انواع ديگر فرش می بافته اند، اما اكنون به بافت گبه می پردازند. مردمی كه در غرب فارس و همسايگی بويراحمد زندگی می كنند، قالی،‌ گبه، گليم وريس و انواع ديگر بافته اند كه اكنون با قشقايی ها و مردم بومی منطقه در آميخته اند. بنابراين فرش لری مفهوم عام دارد كه به طور عمده در غرب و مركز ايران توليد می شده و با تحولات جديد جمعيتی و روال زندگی بخشی متحول و بخشی متروک شده است. همين امر به پيچيدگی وضع بافته های لری كمک كرده است به طوری كه بخشی از فرهنگ فرش لری را بايد در ميان عشاير همسايه از جمله قشقايی ها يافت. از سوی ديگر بسياری از فرش های ايرانی در منابع علمی موجود به عشاير زاگرس مركزی منسوب و لری ناميده شده است و به وضوح، بسياری از آنها را بافته های بختياری شناخته اند. بخش كوچكی هم به لرهای فارس نسبت داده شده است. قاليهای دست بافت لری نه تنها در مركز استان لرستان بلكه در بازرهای مناطق همجوار همچون همدان، ‌اراك، اصفهان و كرمانشاه نيز عرضه می شود .اين قالی ها با وجود طرح های ساده و بی بديل زمخت تر و ابتدايی تر از طرح های قاليهای ديگر مناطق هستند برای مثال طرح های كردی و لری با وجود شباهت های فراوان از نظر كيفيت با هم متفاوتند، در مناطق عشاير با وجود توليدات اندک نمی توان ظرافت فرشهای شهری بافت را در آن مشاهده كرد. ولی در عوض با طرحهای ساده و اكثراً زيبایی غالباً در سبك های هندسی و شاخه شكسته مجسم می شوند طر فداران پروپا فرصی در ميان معماران و دكوراتيوهای اروپايی برای خود پيدا كرده اند. سابقه بافندگی در میان عشایر لر بیشتر از یکصد و پنجاه سال نیست و تولیدات اندک ان ها با طرح های ساده و اکثر زیبایی که بیشتر در سبک های هندسی است. فرش های این منطقه اغلب  با کاربرد رنگ های طبیعی و به صورت ضخیم بافته می شوند. گره ها معمولا ترکی و گاهی نیز فارسی هستند. طرحهای رايج : طرحهای لری از تنوع زيادی برخوردارند كه بافنده ها انها را بكمك ذهن خلاق خود می آفريدند وبا رنگهای متنوع و مناسبی كه انتخاب می كردند، دنيايی از زيبايی را خلق می كردند. خطوط مستقيم نقشهای هندس بمدد پرزهای بلند حالتی منحنی را به خود می گيرند و با درهم شدن طرح عليرغم رنگهای درخشان قالی حالتی شور رفته را به خود می گیرد. گونه های تاريخی فرش لرستان عبارتند از:دوپوهه، كله گلی، عشونه، خاص مناطق سلسله و دلفان فراشی و بارانی بخش زاغه و چغلوندی، نجف وند پلدختر، تايی ويسيان و چشمک، فرش پايی منطقه پاپی، چهاربره و علمدار بروجرد. بافته ها : تار و پود فرش های لری از مخلوط پشم های گوسفند و بز و گره فرش ها نيز با توجه به سنت های بافندگی تيره های مختلف از نوع فارسی و گاهی ترک می باشد, سنت های موجود در بين لرها، يادآور تاريخ بافته ها يشان است، مثلاً آنان ابزار كوچك چوبی (سک) را برای بافت فرش به كار می برند که در واقع مادر ابزاری فلزی در عهد مفرغ و متعلق به دوره ای است كه همه ی ابزارها چوبی بود، يعنی پيش از كشف فلز. در لرستان فقط زنان فرش می بافند،فرش بافی برای زنان و دختران لر رتبه ممتاز دارد، دختران فرش باف خواستگاران بيشتری دارند و زودتر ازدواج می كنند. در ضرب المثل های لری اين گونه دختران به “كركيت د مشت”و “كهره د پشت” معروف بوده اند. بعضا آنها را پنجه طلا می خوانند. از ميان بافته های لری ، قالی، گبه، گليم چاكدار، گليم ب چاك (رند)، گليم بند، وريس، سوماخ (گليم دو پود) شش ترمه، جاجيم و پلاس معروف تراست و از همين بافته بوده است كه انواع خورجين، خورنمكدان، تاچه،‌ گاله و امثال ان را درست می كردند.از سوی ديگر بايستی توجه كرد كه بافندگان لر براساس سنت های محلی بمانند برخی از بافندگان مناطق غربی و شمال غربی ايران ريشه فرش های خود را در قسمت پايينی فرش به صورت بسته و متصل بهم در می آورند و بعضاً نيز لبه های فرش های خود را با سليقه های ايلياتی خود منگوله دار می نمايند كه خالی از لطف و زيبايی نيست. رنگبندی: به طور خلاصه می توان گفت كه پشم ها در مناطق ذكر شده بيشتر به رنگهايی مانند قرمز روناس, آبی نيلی، سرمه ای، بژ، سفيد نخودی، زرد ارغوان و سبز ديده می شود. رنگرزی: اطلاعات ما در مورد شيوه رنگرزی در لرستان ناچيز است اما فيلبرگ (1925) مي نويسد،‌ در آغاز تابستان نخ های پشمی را در دوغ می خواباندند تا برای رنگرزی آماده شود. لرها از برگ درختان، اوره و نيل (نيل را از درختچه نيل كه رنگ آبی می دهد ، می گرفتند) به عنوان مواد رنگی استفاده می كردند . در قاليها و بافته های لرستان كه به دانمارک برده شده اند ، در بسياری از سايه ها رنگهای قرمز و ابی و زرد به كار رفته است. اين رنگها را از منابعی چون قرمزدانه برای رنگ قرمز و روناس كه رنگ قرمز رنگ نما از آن به دست می آمد، كلاله بته زعفران يا پوست انار، برای رنگ زعفرانی، يا زرد و يا ميوه های انگور يا توت ايرانی رنگ سبز می ساختند. در اين راستا، رنگ سبز درخشان و بسيار زيبا و جذابی بخصوص در قالی های بافت نيمه اول سده بيستم لرستان، جلب توجه می كند كه احتمال می رود اين رنگ را از دوبار رنگ كردن يا خواباندن مجدد نخ زرد در نيل به دست اورده باشد. در گذشته رنگرزی به صورت كاملاً گياهی و طبيعی بوده و از رواج و رونق هم برخوردار بوده است. در برخی از سرزمين های اصلی لرها، از پيشاب گاو به عنوان دندانه در رنگرزی استفاده می کنند كه معروفترين جای آن روستای زرامين نزديک روستای مشهور اشوند در شمال نهاوند است . اينها شواهد كهنگی بافته های لری است و می تواند به شناختن سنت های كهن و مستقل ايشان در زمينه فنون، مواد اوليه، ابزارها و حتی طرح ها كمک كند.